Sztucer tarczowy (nr inw. MP/AH/113)

Sztucer zaopatrzony jest w zamek kapiszonowy. Ma ośmioboczną , gwintowaną lufę. Jego długość całkowita wynosi 123,5 centymetra. Jest to egzemplarz wytworzony w pierwszej połowie XIX wieku.

Sztucery tarczowe służyły w XIX wieku do strzelectwa sportowego, które było popularne już od czasów średniowiecza. W wielu europejskich miastach powstawały związki strzeleckie nazywane bractwami kurkowymi. Ich nazwa wzięła się od kształtu tarczy, która przybierała często kształt koguta. Umieszczano ją zwykle na wysokim słupie i strzelając do niej ćwiczono umiejętności strzeleckie. Takie trenowanie strzelectwa tarczowego pozwalało na utrzymanie możliwości obronnych miast – mieszczanie, w razie zagrożenia byli w stanie wystawiać własne oddziały do obrony umocnień. To zapewniało każdemu miastu, w którym działało bractwo kurkowe, stałą i dobrze wyszkoloną obsadę niezależną od pomocy z zewnątrz. Podobnie działały miejskie cechy rzemieślnicze, które miały obowiązek obrony wyznaczonego odcinka murów, często wraz z basztą. Nazwy tych baszt nierzadko brały się właśnie od nazwy cechu, któremu były przydzielone (na przykład kowalska, szewska itp.).

Opracowanie: Michał Smoliński

Kulovnice (nr inw. MP/AH/113)

Kulovnice o celkové délce 123,5 cm, s perkusním zámkem a osmibokou hlavní s drážkovaným vývrtem, exemplář pocházející z 19. století.

V 19. století sloužily ke sportovní střelbě, k disciplíně oblíbené již ve středověku. V mnoha evropských městech vznikaly střelecké spolky, tzv. bratrstva. Jejich názvy byly často odvozovány podle tvaru štítu, velmi často se podobal kohoutovi. Umístěn býval na vysokém sloupu a rozvoj střeleckých schopností spočíval v jeho trefení. Taková dovednost se ukazovala jako velmi praktická během obrany města. Samotní měšťané tak byli v případě ohrožení jejich obce schopni postavit vlastní oddíly. Ty zajišťovaly každému městu, ve kterém působilo takové bratrstvo, stálou a dobře vycvičenou obranu. Podobný přístup k bránění města v případě přímého nebezpečí měly i místní řemeslnické cechy, které měly za povinnost bránit určitou část městského opevnění, často s nějakou baštou. Jejich označení pak odpovídaly názvům cechů, přidělených k obraně městských zdí.

Zpracování: Michał Smoliński
Překlad: Jakub Mamula

Powrót

Baner

Projekt "Bogactwo kulturowe zabytków architektury Zlatych Hor i Prudnika / Kulturní bohatství památek Zlatých Hor a Prudniku" jest współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego oraz ze środków budżetu państwa. Przekraczamy granice"